ΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ

Ένα ζευγάρι μάτια ζει για να παρατηρεί εκατοντάδες άλλα ζευγάρια… Μάτια με χρώματα βγαλμένα από την παλέτα του πιο δημιουργικού ζωγράφου. Μάτια θαλασσί, μάτια σαν μέλι, σαν σμαράγδια, σαν γλυκά κάστανα, σαν τον κατάμαυρο ουρανό, τη λυκαυγή, λίγο πριν χαράξει. Μάτια παιδικά, μάτια που τα πνίγουν μικρές ρυτίδες όπως τα κλαδιά διαπλέκονται και κρύβουν καμιά φορά τον ήλιο. Μάτια υγρά, μάτια γελαστά, μάτια που φλυαρούν ή που σιωπούν, μάτια σαν σπίθες, μάτια που κουράστηκαν να ανοιγοκλείνουν. Μάτια τυφλά που όμως ξέρεις ότι βλέπουν με το νου. Και οι ματιές! Αυτές κι αν είναι μια ολόκληρη κουβέντα από μόνες τους! Τι κουβέντα; Οι δυνατές ματιές είναι ολόκληρη επάνασταση! Ματιές που σε καθηλώνουν, σε σταυρώνουν, σε ανασταίνουν, σε ειρωνεύονται, σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Μια ματιά αρκεί για να ερωτευτείς.

Και δυο ζευγάρια μάτια που διασταυρώνονται, ξέρεις, είναι μαγεία. Τα μάτια της μάνας που αντικρύζει για πρώτη φορά τα μάτια του παιδιού της. Ή τα μάτια που λένε ευχαριστώ. Ένα «ευχαριστώ» τόσο βαθύ και ουσιαστικό που δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις, ούτε με τα πιο πολύτιμα δώρα.

Υπάρχουν κι άλλα μάτια, πιο σκοτεινά. Τα μάτια του φονιά λίγο πριν καρφώσει το μαχαίρι στη σάρκα, τα μάτια του παράφρονα που για αυτόν η λογική η δική μας είναι μια φυλακή παράνοιας. Μάτια, μάτια, μάτια… Τόσα μάτια! Μάτια αδηφάγα, μάτια ηδονοβλεπτικά.

Μα τα χειρότερα θαρρώ, είναι τα άδεια μάτια. Αυτά που είναι απλά δυο χρωματιστές χάντρες με φόντο ένα άσπρο πανί. Μάτια που δεν έχουν τίποτα να σου πουν, τα απλανή, τα ψυχρά. Αυτά τα μάτια τα φοβάμαι πιο πολύ από όλα. Αυτά με κάνουν να θέλω να στρέψω το βλέμμα μου αλλού… Πριν με ρουφήξουν στην άβυσσο του συναισθηματικού κενού τους!